Είμαι ζωγράφος με συγγένεια με τους ντα Σίλβα, Μάρντεν, Ματίς, Μόραλη,
Σεζάν, Ντίμπενκορν, Καραβάτζιο, Ρέμπραντ, Τιντορέτο, Μασάτζιο, Ουίστλερ,
Μονέ, Πόλοκ, Ρόθκο, Μόντριαν, Μπαζέν, Τζιακομέτι, Μοράντι και άλλους.
Έχω σταδιακά μετακινηθεί προς τη μη αντικειμενική αφαίρεση, αλλά φέρω στα
έργα μου ρεαλιστικές τονικές σχέσεις. Πιστεύω στον κλειστό χαρακτήρα της
ζωγραφικής, όπως στη φιλοσοφία όπου για να συνομιλήσει κανείς με το έργο
των προγενέστερων πρέπει να την εξασκεί ο ίδιος μέσα από τον γραπτό λόγο.
Πρέπει επίσης να λειτουργεί μέσα σε συγκεκριμένα όρια, όσο πρόσφατα και αν
αυτά έχουν οριστεί, εαν πρόκειται να είναι συγκρίσημη με την ιστορία της,
αρχαία, παρελθούσα ή και σύγχρονη.
Κάθε φορά που καλούμαι να γράψω για τη δουλειά μου, προκύπτουν πάντα δυο
ερωτήσεις: Πρέπει να μιλήσω για κάτι που στην ουσία της παραμένει σιωπηλή?
Μήπως έτσι δυσκολεύω αντί να βοηθήσω τον θεατή?
Και στις δυο ερωτήσεις η απάντηση μπορεί να είναι: ναι.
Όσο περισσότερο διαβάζω για τη ζωγραφική, τόσο πιο πολλά μαθαίνω και
προσπαθώ επιλεκτικά και συνοπτικά να τα περνώ στους μαθητές μου. Αλλά
ελάχιστοι από αυτούς είναι πρόθυμοι να αποδεχθούν τη δυσκολία που
έρχεται μαζί με την εκμάθηση του αντικειμένου και ακόμα λιγότεροι αυτοί
που θα ανελάμβαναν τη διαδικασία να σκεφτούν αναφορικά με το θέμα και
να αποτυπώσουν σχετικές σκέψεις.
Το να κοιτάζει κανείς δεν είναι τόσο δύσκολο όσο το να βλέπει πραγματικά
και με δικό του τρόπο αυτό που έχει μπροστά του. Δεν υπάρχει ένας τρόπος να
δει κάποιος ένα έργο. Πριν απαντηθεί το ερώτημα τι είναι ζωγραφική
σημασία έχει να απαντηθεί ποιός είναι αυτός που ρωτά κάτι τέτοιο. Πιθανόν
αυτό είναι που δίνει το ενδιαφέρον, ή δίνει δημοκρατικόχαρακτήρα, καθώς
δεν υπάρχει ένας ενδεδειγμένος τρόπος να ερμηνευτεί.
Πιστεύω ότι η ζωγραφική είναι ασφαλής και από όσους έχουν
επιχειρήσει να γράψουν για αυτή, όπως Πλάτωνας ή Jean Francois
Lyotard, αλλά και από όσους έχουν προσπαθήσει συστηματικά όλη τους τη
ζωή να την εφαρμόσουν, όπως Πικάσο, Ντυσάμπ, Μιρό. Η ζωγραφική θα
είναι πάντα εκεί για να την μελετάμε, να την κοιτάμε, να ακούμε τις λεπτές
εκείνες αποχρώσεις που την κάνουν να ξεχωρίζει, να παραπλανεί τις
αισθήσεις, την αντίληψή μας και να μας προκαλεί να σκεφθούμε αναλύοντάς
την.
Γεώργιος Ανδρέας Μακρίδης